New Game

“เกม VR ผจญภัยสยองขวัญมิติใหม่แบบที่ทุกคนไม่เคยสัมผัสมาก่อน เปิดใหม่ล่าสุดจากค่ายเกมยักษ์ใหญ่ ที่คุณสามารถเล่นได้ทั้งออนไลน์ และออฟไลน์ เปิดตัวแล้ววันนี้ ราคาเพียง 1,299 บาท มาซื้อแล้วเริ่มเล่นกันเลย!”

คำโฆษณาเกมใหม่ปรากฏขึ้นตามอินเทอร์เน็ตในทุก ๆ หน้าเว็บที่ ‘เคย์’ กดเข้าไปราวกับตามหลอกหลอนให้เขากดซื้อและเข้าไปเล่นเกมนั้นเสียที แน่นอนว่าทาสการตลาดอย่างเคย์ก็กดซื้อตามคำโฆษณา รอโหลดเกมเพียงไม่นานก็สามารถเข้าสู่เกมได้ทันที เคย์สวมแว่นตาVR จากนั้นก็เริ่มเกม

Game Start !!

เมื่อเข้าเกมก็มาโผล่อยู่ในห้องนั่งเล่นมืด ๆ ห้องหนึ่ง เคย์มองไปรอบห้องแล้วเริ่มเดินสำรวจ เขาโผล่มายืนอยู่หน้าโซฟาสีเบจที่วางอยู่ที่กลางห้อง หันหน้าเข้าหาโทรทัศน์บนกำแพง ขวามือกำแพง ด้านซ้ายมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งกับประตูสองบาน ส่วนด้านหลังเป็นกระจกใสกับประตูที่ถูกล็อกไว้ ข้างนอกมืดจนมองอะไรไม่เห็น เคย์ยืนมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วกดเปิดเครื่อง ในหน้าจอโชว์แผนที่เล็ก ๆ เขาคิดว่าคงเป็นแผนที่ทั้งหมดในเกมนี้ ห้องหลังประตูฝั่งซ้ายเป็นห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส ส่วนห้องฝั่งขวาเป็นห้องน้ำแบบสาธารณะ

เคย์เลิกสนใจคอมพิวเตอร์ ตัดสินใจเดินเข้าไปดูในห้องฝั่งซ้ายก่อน ประตูไม่ได้ถูกล็อกไว้ เขาค่อย ๆ เปิดเข้าไป ข้างในมีโปรเจกเตอร์เครื่องหนึ่งวางไว้พร้อมกับเก้าอี้วางเรียงกันเป็นระเบียบเหมือนห้องเรียนขนาดเล็ก เขาแปลกใจที่สำรวจมาจวนจะครบทุกห้องแล้วแต่กลับไม่เจออะไรสักอย่าง เช่นนั้นที่ห้องน้ำต่อไปต้องมีอะไรที่ใช้ได้หรือผีสักตัวแน่นอน พอเคย์มีความคิดนี้ขึ้นมาก็เกิดความรู้สึกกลัวอยู่ในใจลึก ๆ พร้อมคิดว่าตัวเองไม่น่าซื้อเกมนี้มาเล่นเพราะคำโฆษณาเลย เพราะถึงตัวเขาจะเล่นเกมก็จริงแต่เกมแนวสยองขวัญก็เป็นไม่กี่แนวที่เขาไม่ถนัดด้วยความกลัวผีของเขาจริง ๆ แต่ถ้าซื้อมาแล้วไม่เล่นก็รู้สึกเสียดายตัง อย่างมากก็คงจัมป์สแกร์ให้เราตกใจกลัว เคย์ปลอบใจตัวเองระหว่างที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ กลั้นหายใจเปิดประตูเข้าไป ข้างในมีอ่างล้างมืออยู่ฝั่งซ้ายติดกับผนังห้องข้าง ๆ กับกระจกยาว ด้านขวาเป็นประตูห้องน้ำ 3 ห้อง เคย์มองสลับไปมาระหว่างกระจกกับประตูห้องน้ำทั้งสามอย่างระแวดระวัง เมื่อเห็นว่ายังไม่มีอะไรเกิดก็เดินเข้าไปเปิดประตูห้องแรก ข้างในมีเพียงโถสุขภัณฑ์ทำให้เขาเบาใจขึ้นไม่น้อย เคย์เดินไปเปิดห้องที่สองเร็วขึ้น แต่ก็ยังไม่พบอะไรแปลกไป จนมาหยุดอยู่ที่ห้องสุดท้าย ถ้ารอบนี้ไม่เจอก็แสดงว่าเขาคงสำรวจพลาดจนหาทางไปต่อไม่เจอเอง เคย์พยายามกล่อมตัวเองว่าไม่มีอะไรตัวเองอาจจะสำรวจพลาดก็ได้ จนเขาทำใจได้ก็เปิดประตูห้องสุดท้ายอย่างรวดเร็ว

แกร๊ก

เคย์สะดุ้งตัวโยนเมื่อเขาเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างใน เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวใส่สายเอี้ยมกางเกงขาสั้นสีดำกับรองเท้าหนัง ผมสั้นสีดำขลับกับนัยน์ตาสีแดงเลือดสว่างในความมืด เด็กผู้ชายตรงหน้าเคย์งดงามราวกับนางฟ้าตัวน้อยที่ค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้เขาอย่างน่าหวาดหวั่น สัญชาตญาณในใจเคย์กรีดร้องอย่างหนักหน่วงให้รีบหนีไปจากเด็กชายคนนี้ไม่งั้นจะต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน เคย์ออกคำสั่งออกจากเกมอย่างเร่งรีบ ถึงแม้ว่าเด็กชายคนนั้นจะดูดีแค่ไหนแค่เขาก็ให้ความรู้สึกที่น่ากลัวมาก

เคย์สะดุ้งตัวหายใจหอบเมื่อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ถอดแว่นVRออกแล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว นิ้วมือขยับกดคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว เคย์เข้าที่หน้าเว็บบอร์ดเกมที่พูดคุยถึงเกมใหม่ที่เพิ่งเขาจะออกเกมมาสด ๆ ร้อน ๆ นั่งหน้ากระทู้ที่คนพูดคุยกันอยู่สักพัก ก่อนจะสรุปกับตัวเองได้ว่าไม่มีใครเจอแบบเขาเลยสักคนเดียว หัวใจเต้นถี่รัวขึ้นเมื่อคิดว่านั่นไม่ใช่ระบบเกมถ้าหากเขาเล่นต่อจะเกิดอะไรขึ้น? ก่อนจะปัดความคิดนั่นทิ้งไป บางทีมันอาจจะเป็น Easter Egg ของเกมที่จะสุ่มเจอตัวละครเด็กชายก็ได้ ถึงเคย์จะคิดแบบนั้นเพื่อปลอบใจตัวเองแต่ความกลัวในใจก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เขาเดินไปล้างหน้าเพื่อตั้งสติแล้วกลับมาที่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง

เสียงกดคีย์บอร์ดดังขึ้นอยู่สักพักเมื่อเคย์ตัดสินใจตั้งกระทู้พูดถึงประสบการณ์จากเกมที่ตัวเองเจอมาเมื่อไม่นานนี้ เพื่อว่าจะมีสักคนที่เปิดเกมแล้วเจอเหตุการณ์เดียวกับเขาเอง แต่ความจริงก็ตอกหน้าเข้าอย่างจัง ทุกคนที่เข้ามาตอบกระทู้ต่างหาว่าเขาเป็นเกรียนคีย์บอร์ดสร้างเรื่องปลอม ๆ หรือไอโอสร้างกระแสให้เกมไปเสียอย่างนั้น

หลังจากตั้งกระทู้ไปเมื่อช่วงบ่าย จนตอนนี้หนึ่งทุ่มกว่าก็มีแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระทู้ที่ตั้งเด้งขึ้นมาเป็นข้อความตอบกลับที่บอกว่าเจอแบบเดียวกันกับเขา เคย์ลุกขึ้นจากโซฟากลับไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์เพื่ออ่านข้อความตอบกลับ

ในที่สุดก็มีคนเจอเหมือนเขา มันเป็นแค่ Easter Egg จริง ๆ ด้วย เมื่อเคย์ได้รับข้อความยืนยันจากคนที่ตอบกลับก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นไม่น้อย พร้อมที่จะเข้าไปลองเล่นอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะเริ่มเกมเขากลับเลือกเล่นแบบออนไลน์สุ่มผู้เล่นแทน ถึงจะยืนยันแล้วว่าเป็นระบบเกมแต่เคย์ก็ยังกลัวอยู่ดี จากนั้นก็กดเริ่มเกมใหม่อีกครั้ง

Game Start !!

เคย์ลืมตาขึ้นมา เขามาอยู่ที่จุดเริ่มต้นเดิมไม่ต่างจากตอนแรก มีเพียงผู้เล่นอีกสี่คนที่เพิ่มเข้ามาทำให้ห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ แคบลงไปถนัดตา เคย์หันมองเพื่อนร่วมทีมทั้งสี่คนฝั่งซ้ายข้างเขาเป็นผู้ชายผมสั้นหน้าตาดีอีกคนถัดไปเป็นผู้ชายในชุดนักเรียนใส่แว่นยืนก้มหน้ามองเท้าตัวเอง ส่วนฝั่งขวาเป็นผู้หญิงสองคน คนที่อยู่ติดกับเขาเป็นผู้หญิงที่ดูมีอายุผมยาวถึงกลางหลัง กับวัยรุ่นหญิงผมสั้นที่คล่องตัวและมั่นใจในตัวเองอยู่ริมขวาสุด

“เริ่มสำรวจห้องกันก่อนเถอะ” สาวผมสั้นพูดขึ้น ทุกคนจึงพยักหน้าแล้วแยกย้ายกันไปสำรวจ

เคย์คิดว่าคงไม่เจออะไรเหมือนรอบแรกที่เข้าเกมจึงเดินเดินคอมพิวเตอร์มาดูอีกครั้ง หลังจากที่คนอื่นสำรวจมุมอื่นในห้องนั่งเล่นเสร็จก็มารวมตัวกันที่โต๊ะคอมพิวเตอร์

“แผนที่เกมเหรอ” ชายหน้าตาดีถามขึ้นมากลางวง

“คิดว่าใช่นะ แต่แมพดูไม่กว้างเท่าไรอาจจะต้องไปเดินเปิดพื้นที่ทีหลังเอา” หญิงวัยทำงานพูดตอบ

“มีใครเข้าเกมก่อนหน้านี้แล้วเจอเด็กผู้ชายในห้องน้ำบ้างไหม” เคย์ถามเบา ๆ ระหว่างมองแผนที่

“ฉันเจอแต่ก็กดออกเลย” ชายหน้าตาดีหันมองเคย์แล้วตอบนิ่ง ๆ

“บ้ารึเปล่า นี่เพิ่งจะเริ่มเกมนะ เกมต้องสอนเราเล่นก่อนสิ” สาวผมสั้นแย้งขึ้นมาแล้วถลึงตาใส่ ท่าทางดูโมโหเคย์กับชายหน้าตาดีที่พูดอะไรให้ชวนกังวล

“ตามปกติแล้วเกมแบบนี้มันไม่น่าจะมีนะ นี่เพิ่งเริ่มเกมเอง เรายังไม่เจอเบาะแสอะไรสักอย่าง....” ชายใส่แว่นพูดขึ้นเบา ๆ แล้วมองซ้ายขวาอย่างระแวง

“ปกติเป็นแบบนั้นเหรอ?” หญิงวัยทำงานถามขึ้นมากลางวงเพราะปกติเธอไม่ได้เล่นเกมเท่าไร

“ฉันก็คิดว่ามันแปลก แต่มีฉันกับเขาไงที่เจอแล้ว แผนที่ไม่น่ามีอะไรแล้วลองค้นอีกสองห้องที่เหลือดูกัน” เคย์พูดตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่สาวผมสั้นยังคงดูไม่สบอารมณ์ เดินนำไปเดินประตูด้านซ้ายก่อน ชายใส่แว่นกับหญิงวัยทำงานก็เดินตามหลังไป เคย์กับชายหน้าตาดีสบตากันแล้วเดินตามไปอยู่ที่หน้าประตู

“ห้องนี้ก็ไม่มีอะไร อีกห้องเป็นห้องน้ำที่นายเจอเด็กผู้ชายเหรอ” สาวผมสั้นเดินกลับมาที่หน้าประตูมองหน้าเคย์แล้วพูดขึ้น

“อืม ห้องในสุด” เคย์ตอบ

“งั้นก็ไปดูเถอะ” หญิงวัยทำงานเดินนำไปเปิดประตูห้องน้ำ

คนทั้งห้ายืนอยู่ในห้องน้ำอึดอัดไม่ใช่น้อย หญิงวัยทำงานเป็นคนเดินนำเปิดประตู แต่ก็เหมือนครั้งแรกที่เคย์เข้ามาไม่เจออะไรเลยจนเหลือแค่ห้องน้ำในสุด

“ฉันจะเปิดแล้วนะ” หญิงวัยทำงานพูดพร้อมมองเพื่อนร่วมทีมแต่ละคนราวกับขอให้พวกเขาสวดภาวนาเอาใจช่วยเธอ

แอ๊ดดดด

ประตูค่อย ๆ เปิดออกเผยให้เห็นเด็กผู้ชายหน้าตางดงามเช่นเดียวกับที่เคย์เคยเจอครั้งแรก

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก” ชายใส่แว่นที่เงียบมาตลอดทางกรีดร้องขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำ ทำให้ทุกคนรวมถึงเด็กผู้ชายที่น่าจะเป็น NPC ของเกมหันมองชายใส่แว่นที่วิ่งหนีออกไป

เคย์เหลือบตามองเด็กผู้ชายที่จู่ ๆ ก็ยกยิ้มกว้างขึ้นจนเห็นเขี้ยวเล็ก พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ฟังดูทรมานดังขึ้นอีกครั้งจากชายใส่แว่น เคย์ละสายตาจากเด็กชาย ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ไฟลุกไหม้เต็มตัวชายใส่แว่น พวกเราสี่คนยืนอึ้งมองดูเพื่อนร่วมทีมที่ถูกไฟครอกอยู่กับที่อย่างตกใจกลัว

“ฉะ ฉัน ฉันขอออกจากเกม!! ออกจากเกมเดียวนี้เลย!!” เสียงของหญิงวัยทำงานดังขึ้นข้างตัวเคย์แล้วผู้หญิงวัยทำงานคนนั้นก็หายตัวไปจากห้องน้ำแคบ ๆ ทันที

ตอนนี้เหลือผู้เล่นอยู่สามคน กับ NPC แปลก ๆ หนึ่งคน ผู้เล่นที่เหลือหันกลับไปมองเด็กชายอย่างหวาดหวั่น กลัวที่จะเป็นรายต่อไปแต่ยังใจแข็งพอที่จะไม่ออกจากเกมไปอย่างหญิงวัยทำงานหรือเหมือนครั้งแรกที่เคย์กับชายหน้าตาดีที่ออกจากเกมทันทีที่เห็นหน้าเด็กชาย

“สวัสดีครับ พวกคุณคงเป็นคนที่จะมาเข้ารับการคัดเลือก ผมได้เตรียมแบบทดสอบไว้แล้วซึ่งจะเริ่มหลังจากออกจากห้องนี้ไปครับ” เด็กชายพูดจบก็ผายมือเชิญคนที่มาเข้ารับการคัดเลือกออกจากห้องน้ำแคบ ๆ แห่งนี้

ทั้งสามคนลอบส่งสายตากันโดยที่ยังไม่มีใครขยับ เกมนี้ตั้งแต่เริ่มต้นมาให้ข้อมูลน้อยมาก แถมจากที่เคย์เล่านี่อาจเป็นฉากเปิดเกมแบบ ‘พิเศษ’ จากที่เด็กชายกล่าวพวกเขาเป็นที่มาเข้ารับการคัดเลือก แต่คัดเลือกไปเพื่ออะไร? แล้วแบบทดสอบอะไรที่รออยู่ข้างนอกห้อง ทั้งสามคนคิดแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร ในที่สุดหญิงผมสั้นก็ขยับตัวเป็นคนแรกเพื่อเดินออกจากห้องน้ำและเริ่มแบบทดสอบ

เคย์เดินตามหลังมาเป็นคนที่สอง และชายหน้าตาดีเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย เด็กชาย NPC มองตามพวกเขาออกจากห้องน้ำแล้วยิ้มจนเห็นเขี้ยว ตาสีแดงวาวเป็นประกายรอกับคาดหวังอะไรสักอย่างจากทั้งสามคนที่เดินออกไป

สิ่งแรกที่เห็นเมื่อเดินออกมาจากห้องคือข้างนอกห้องนั่งเล่นที่เดิมทีโดยปิดการมองเห็นตอนนี้สามารถมองเห็นข้างนอกเป็นช่วงเวลากลางวันมีเมฆครึ้มบรรยายกาศวังเวงและคงออกไปได้แล้ว ทุกคนจึงเดินตรงไปที่ประตู

กร๊าซซซซ !!

เสียงร้องประหลาดดังขึ้นที่ข้างหูก่อนที่จะรู้ตัวเคย์ก็ล้มลงเพราะแรงผลักจากสัตว์ประหลาดที่พุ่งตัวออกมาจากประตูปริศนาที่มาแทนโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่หายไป หญิงผมสั้นและชายหน้าตาดีพยายามเข้าไปช่วยเคย์ ทั้งผลัก ทั้งดึงสัตว์ประหลาดผิวสีเทามีเกล็ดสีดำแทรกตามผิวหนัง หน้าตาคล้ายคนแต่มีเขี้ยวคมยาวออกจากปาก ตาเหลือกจนเห็นแต่สีขาว ที่หลังมีปีกขนนกขาดกระเซิง เศษขนนกปลิวไปทั่วห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ

“อึก ปล่อยนะเว้ย” เคย์ร้องอย่างเจ็บปวดเพราะแรงกดจากสัตว์ประหลาดมากมายกว่าที่คิด เขาพยายามเตะสุ่ม ๆ ไปที่สัตว์ประหลาดจนในที่สุดสัตว์ประหลาดก็กระเด็นออกห่างจากทั้งสามคน ดิ้นทุรนทุรายกรีดร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวดแล้วกลายเป็นเถ้าธุลีหายไปกลางอากาศเสียอย่างนั้น

ตึก ตึก ตึก

เสียงเดินจากฝั่งซ้ายดังขึ้น เป็นเด็กชายเดินออกมาจากห้องน้ำ หันมองผู้เล่นทั้งสามคนก่อนเอ่ย

“ถ้าเป็นแบบนี้ระวังไม่ผ่านการทดสอบนะครับ”เด็กชายพูดขึ้นเรียบ ๆ แต่แววตาสีแดงฉานกลับวาวโรจน์อย่างน่ากลัว

“พวกเราต้องทดสอบอะไร” หญิงผมสั้นเอ่ยถามเด็กชายขึ้นมาอย่างกล้าหาญ ตาจ้องเขม็งใส่เด็กชายด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ

“พวกคุณก็แค่รวบรวมของแล้วทำพิธีบางอย่างเท่านั้น” เด็กชายที่ได้ยินคำถามก็เอ่ยตอบอย่างใจดี

“ลุกขึ้นแล้วออกไปหาของกันเถอะ” หญิงผมสั้นไม่ตอบเด็กชายแต่หันมาพูดกับเพื่อนร่วมทีมแทน

ผู้เล่นทั้งสามคนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ประตู ข้างนอกเป็นเหมือนลานกว้างที่ใช้พักผ่อนในย่านศูนย์การค้า ห้องนั่งเล่นอยู่ที่ชั้นสอง พื้นข้างนอกปูด้วยไม้มีต้นไม้สูงขึ้นมาจากชั้นแรก กว้างขวางมีหลายพื้นที่ใช้นั่งเล่นได้ ตึกยาวมีร้านค้าตั้งอยู่หลายร้านแต่มืดสนิท ที่สุดทางด้านทั้งสองฝั่งมีบันไดลงไปข้างล่าง แต่เลยตึกการค้าไปฝั่งขวากลับเป็นทะเล ฝั่งซ้ายเป็นถนนทอดยาว เหมือนกับศูนย์การค้าเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นสิ่งก่อสร้างเดียวที่อยู่ริมทะเล

“แยกย้ายกันหาเถอะ ร้านค้าพวกนี้น่าจะเข้าได้” ชายหน้าตาดีพูดขึ้น แล้วเริ่มเดินออกไปค้นหาของที่สามารถใช้ทำพิธีที่เด็กชายพูดถึงได้ที่ฝั่งขวา หญิงผมสั้นหันมองเคย์ที่มือข้างขวาเกาหลังคออยู่พักหนึ่ง แล้วเดินออกไปค้นหาทางซ้าย เคย์จึงตัดสินใจเดินสำรวจข้างนอกก่อนแล้วค่อยค้นหาในร้านค้า

เคย์อยู่ ๆ รู้สึกคันที่หลังคอมากขึ้นจนหยุดมือที่เกาไม่ได้ เขารู้สึกแปลก ๆ เพราะเริ่มคันหลังจากที่โดนสัตว์ประหลาดนั่นกระโดดใส่ ผิวหนังบางจุดเขายังโดนเล็บมันข่วนจนเสื้อขาดไม่รู้ว่าโดนเนื้อจนเลือดออกบ้างรึเปล่า มันจะทำให้เขาติดเชื้อไหม เคย์เริ่มคิดแง่ร้ายขึ้นอย่างหวาดกลัวขณะที่ตัวเองก็หยุดเกาหลังคอไม่ได้

“กร๊าซซซซ กร๊าซซ” เสียงสัตว์ประหลาดดังแว่วขึ้นมาจากข้างล่างเรียกสติของเคย์ที่หลุดลอยไปกลับมาอีกครั้ง เขาหน้าซีดทันทีที่ได้ยินเสียง แต่ก็ขยับไปดูที่ริมระเบียงว่าเกิดอะไรขึ้น

ชายหน้าตาดีคนนั้นถือมีดอยู่ในมือแล้วฟาดเข้าที่คอของสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว เคย์มองอย่างแปลกใจเมื่อเพื่อนร่วมทีมดูสบายมากในการจัดการสัตว์ประหลาดพวกนั้น แต่คราวนี้สัตว์ประหลาดไม่ได้กลายเป็นเถ้าหายไป แต่กลับมีเลือดสีแดงไหลออกมาไม่ต่างจากมนุษย์ ชายหน้าตาดีคนนั้นไล่ฆ่าสัตว์ประหลาดที่มีอยู่ 3-4 ตัวตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว เลือดของสัตว์ประหลาดสาดกระจายเป็นวงกว้าง เลอะเสื้อผ้าของชายหน้าตาดีไม่น้อย จนในที่สุดก็ไม่เหลือสัตว์ประหลาดอยู่อีก เขาหันมามองข้างบนตึกสบตาเข้ากับเคย์อย่างจังจนเคย์หลบตาแล้วหันหลังไปเริ่มค้นหาของใช้

เวลาผ่านไปไม่นานทั้งสามคนก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พร้อมกับของในมือที่คิดว่าน่าจะครบในการทำพิธี

“ขวาสุดของตึกมีช่องแคบเล็ก ๆ ตรงนั้นมีโต๊ะที่น่าจะไว้ใช้ทำพิธีอยู่ไปกันเถอะ ของน่าจะครบแล้ว” ชายหน้าตาดีพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ตามตัวเลอะเลือดเต็มไปหมด

เคย์กับหญิงผมสั้นเดินตามชายหน้าตาดีจนถึงหน้าโต๊ะ ระหว่างทางเคยเริ่มจะคันมากขึ้นแต่ไม่ใช่แค่ที่หลังคอแล้วกลับเป็นทั้งใบหน้าหรือตามแขน เคย์เกาตามตัวและใบหน้าจนเลือดซิบ แถมยังรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา เขารู้ว่ามันแปลกแต่ยังไม่คิดจะเอ่ยปากบอกเพื่อนร่วมทีม หรือกดออกจากเกมไป

ผู้เล่นทั้งสามคนจัดวางของทำพิธีต่าง ๆ จนเสร็จเด็กชายก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

“เสร็จแล้วหรือครับ เร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก งั้นเรามาเริ่มทำพิธีกันทำเถอะ” หลังเด็กชายพูดจบท้องฟ้าก็มืดลงทันที

ดวงตาสีแดงของเด็กชายเป็นแสงสว่างเดียวท่ามกลางความมืดที่อ้อมล้อมพวกเขา เด็กชายเดินเข้ามาที่หน้าโต๊ะทำพิธี สายตาของผู้เล่นที่เริ่มชินกับความมืดก็มองเห็นชัดขึ้น พวกเขาหันมาเข้าหาโต๊ะทำพิธี เพราะข้างหลังกลับมีปีกขนนกสีดำขนาดใหญ่พอที่จะบังคนสองคนมิดโผล่มาจากหลังเด็กชาย ปีกสองข้างนี้ต้อนให้พวกเขาหันหน้าเข้าหาโต๊ะและอยู่ใกล้กับโต๊ะมากที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ แล้วเด็กชายก็เริ่มพูดภาษาที่ทุกคนไม่เข้าใจ ผู้เล่นเพียงแค่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำพิธีเงียบ ๆ แอบมองกันและกันและมองไปที่เด็กชายสลับไปมาอยู่อย่างนั้น

‘คัน คันมากจนจะทนไม่ไหวแล้ว อยากจะอ้วก นี่มันแย่มาก ถ้าเขาออกจากเกมตอนนี้เลยดีไหม’ เคย์คิดด้วยความกลัวขณะที่มือไม่สามารถหยุดเกาแก้มตัวเองได้ ขยับขยุกขยิกไปมาอย่างกระวนกระวายอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดพิธีก็เหมือนจะเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้ากลับมาเป็นปกติ ปีกของเด็กชายก็หายไปแล้ว

“พิธีกรรมเสร็จแล้ว ต่อไปจะเป็นของจริง ขอให้พวกคุณโชคดี” เด็กชายพูดขณะที่จ้องเคย์แล้วยกยิ้มอย่างน่ากลัว เขาหัวเราะขึ้นน้อย ๆ แล้วหายตัวไป

“อึก อุ้ก” เคย์วิ่งออกจากโต๊ะไปที่ต้นไม้ใกล้ ๆ แล้วเริ่มอ้วก แต่มือยังคงเกาแก้มไม่หยุดราวกับจะมีอะไรงอกออกมาจากผัวหนัง ชายหน้าตาดีมองเคย์นิ่ง ๆ แล้วเดินลงข้างล่างเริ่มจัดการกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นอีกครั้ง

“ฉันว่านายออกจากเกมเถอะ เกมนี้มันแปลกมากดูไม่อันตรายแต่ก็น่าขนลุกแปลก ๆ ไม่เข้าใจเลยทำไมไม่เห็นเหมือนในกระทู้” หญิงผมสั้นบอกกับเคย์ที่กำลังอ้วกไม่หยุด เธอมองอย่างรังเกียจ แล้วหันหลังจะเดินลงไปข้างล่างอีกคนเพื่อออกจากศูนย์การค้าที่ว่างเปล่า

“อ๊ากกก เจ็บ เจ็บ มันเจ็บ!! ช่วยด้วย!” เคย์ตะโกนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือเมื่อเขารู้สึกว่าข้างในร่างกายแปลกไปอย่างชัดเจน เคย์รู้สึกเหมือนมีเข็มเป็นล้าน ๆ เล่มเจาะเข้าตามตัวเขา

“ออกจากเกม ออกจากเกม!!” เคย์ตะโกนอย่างสุดเสียงเมื่อเห็นว่ามือของตัวเองมีเกล็ดสีดำงอกออกมา ที่แบนบางส่วนเป็นขนนกสีดำที่งอกออกมา มันทั้งเจ็บและคัน ผัวหนังขยับไปมาเพราะการกลายพันธุ์

“กรี๊ดดดดด!! เขา เขากลายร่าง! เขากำลังจะเป็นสัตว์ประหลาด นาย นาย..” หญิงผมสั้นหันมองเคย์อย่างตื่นตะหนกแล้วร้องออกมาด้วยความกลัว เมื่อเห็นผู้เล่นด้วยกันกลายพันธุ์อยู่ตรงหน้า เพื่อนร่วมทีมตอนแรกเริ่มไม่เหลือเค้าโครงเดิมกลายเป็นสัตว์ประหลาดหน้าตาคล้ายกับตัวแรกที่เขาพวกเจอในห้องนั่งเล่น

“อ๊ากกก ทำไม มันออกไม่ได้ อึก กร๊าซซ ช่วยด้วย” เคย์ดิ้นทุรนทุรายกรีดร้องออกมาทั้งที่พยายามออกจากเกม ความคิด สติ และดวงตาเขาเริ่มดับวูบ คิดอะไรไม่ออก มองไม่เห็น มีเพียงความรู้สึกเจ็บปวดที่ยังหลงเหลืออยู่

จากนั้นเคย์ก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย